Kimya meselesi değil mi?
Terledim şu an. Aşırı derecede de canım sıkıntılı. Önemli bir tarih geçti bugün gözümün önünden. Vakti zamanında son derece değer vermiş olduklarım aslında aşağıyımış benden. Ne edeyim ki, akıllı geçinme durumunun geçerli temellere oturmuş olması beni şımartmış, yapacak bir şey yok. Film aynen cıvık ve sıcak başlıyor. Hızlı ve öfkesiz. Çocukla çocuk, kadınla adam olunuyor, zaman tüneli bir hayli genişliyor haliyle. Vakitlice gidilmiyor evlere; sorunlu bir gençlik hatırası kalıyor bana , duasız bir gece daha ekleniyor berduşluğuma. Mutluluk artık tartarak yaşadığımız bir şey, yani aslında karar kılamıyoruz, gülümsesek mi, yoksa hiç düşünmesek mi? Aksak topal geçiyor zaman. Huysuz bir soğukluğa dönüşüyor her şey bir anda. Çünkü kimlikler konuyor ortaya artık bir bir. Ya da elde etmenin dayanılmaz hafifliği, tavan yapan egolar da olabilir. Bir tenbih sözü: ''Emi''. Sevmek ya da sevilmek sıkıcı bir değişkene dönüşüyor artık. Unutma e mi? Küfretmek istersen, kimyasından başla aşkın. Başta dediğimiz gibi: Kimya meselesi. Fakat edebi bir yalnızlık barındırıyor içinde. Fiziksel bir çöküntü yaşayıp, matematiğini kavrayamazsın bazen. Hayat bilgisi ne kadar yardımcı olsa da sana, Fransız kalacaksın aşka daima.
Siz bu satırları okurken, ben satırlarımı bileyeceğim, hazır olmak için savaşa.
Huzur yastığınıza yamansın.
//Ergün Doğan//
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder